تا زمانی که من ۲۰ سالم بود همواره پدرم حامی من در کوهنوردی بود اما وقتی فهمید من چه فکرهایی در سر دارم سعی کرد که مرا منصرف کند. بعد از مرگ برادرم گونتر در نانگاپاربات، پدرم همیشه مرا سرزنش می کرد. زمانی که از قصد من برای صعود اورست بدون کپسول اکسیژن آگاه شد در حالیکه روی صندلی اش نشسته بود گفت: “تو دیوانه ای” و سعی کرد مرا منصرف کند اما برای این کار دیر شده بود و من تصمیمم را گرفته بودم. وقتی من با موفقیت از این سفر برگشتم به من گفت: “می دانستم از پس این کار بر می آیی”

بعد از این صعود موفق تنها یک چیز در ذهن من بود، فکری که دو سال تمام در مغزم پرورش دادم و اینک نوبت آن رسیده بود.
صعود به اورست بدون کپسول اکسیژن، انفرادی و در فصل بادهای موسمی و از جبهه شمال شرقی در تبت
این سخت ترین کاری بود که در کوهنوردی انجام دادم

در ۱۹۸۰ و در فصل بادهای موسمی به اورست رفتم. من در آنجا تنها بودم در واقع به معنی واقعی کلمه تنهای تنها بودم. در یکی از شب ها به درون شکافی عمیق سقوط کردم و دیگر تسلیم شده بودم. اما فقط تمام فکری که دو سال تمام در سرم بود مرا قادر به ادامه مسیر داد.

بخشی از مصاحبه رینهولد مسنر (اولین فاتح ۱۴ قله مرتفع زمین، اولین فاتح اورست بدون کپسول اکسیژن و اولین فاتح انفرادی اورست) با روزنامه گاردین