واژه کرده corde اصالتا یک کلمه فرانسوی است که به معنای طناب می باشد. به دو یا حداکثر سه نفر که با همکاری یکدیگر و با استفاده از طناب قصد عبور از مسیری با التزام انجام کار فنی را داشته باشند، کرده می گویند.

انواع کرده از نظر تعداد نفرات

• کرده دو نفره
• کرده سه نفره

روش های صعود کرده ای دو نفره

ضربدری

در روش ضربدری پس از صعود هر طول طناب، جای نفر اول با نفر دوم عوض می شود. به عبارت دیگر، پس از اینکه نفر دوم صعود کرد تا به نفر اول رسید، صعود خود را به اندازه یک طول دیگر ادامه می دهد (به عنوان نفر اول).

نکات روش ضربدری

در صعود ضربدری هر دو نفر باید توانایی صعود سرطناب داشته باشند.

نیاز به جابجایی ابزار بین نفرات وجود نخواهد داشت. پس میزان اتلاف وقت در کارگاه کمتر خواهد بود.

میزان انتظار نفر در کارگاه بیشتر است. چرا که هر بار باید نفرات دو طول در کارگاه منتظر شود. این می تواند به خصوص در دمای هوای پایین باعث سرد شدن نفرات و کاهش دمای بدن شود.

به عنوان یک جایگزین در روش ضربدری هر طول می توان از گزینه های دیگری استفاده کرد. به طور مثال یک نفر نیمی از دیواره را به صورت سرطناب صعود کرده و سپس نفر دیگر قسمت دوم را سرطناب صعود میکند. در صعودهای چند روزه این تقسیم کار می تواند روزانه باشد. به این شکل که یک نفر یک روز سرطناب صعود کرده و سپس در روز دوم نفر دوم سرطناب می رود. این باعث استراحت نفرات به صورت متناوب خواهد شد.

روش صعود کرده ای سه نفره

صعود کرده ای سه نفره به طور کلاسیک به این شکل انجام می شود:

• نفر سرطناب با حمایت نفر دوم صعود می کند تا به گارگاه برسد.
• نفر اول، نفر دوم را حمایت می کند تا او هم به کارگاه اول برسد.
• از آنجایی که بهتر است هر سه نفر همزمان با هم در یک کارگاه قرار نگیرند، نفر اول به حمایت نفر دوم صعود را ادامه می دهد تا به کارگاه دوم برسد.
• در این حالت هر کدام از سه نفر در یک کارگاه قرار دارند (نفر سوم در ابتدای مسیر است)
• نفر سوم با حمایت نفر دوم صعود کرده تا به کارگاه اول برسد.
• نفر دوم با حمایت نفر اول صعود می کند تا به نفر اول در کارگاه دوم برسد
• به این ترتیب صعود تا انتها ادامه پیدا می کنند

روشی که در بالا گفته شد، یک روش کلاسیک در صعود کرده ای سه نفره است. راهکار دیگر در صعود کرده سه نفره این است که نفر اول به کارگاه رسیده و سپس نفر دوم صعود می کند (این می تواند با بالاکشی همراه شود.) نفر سوم هم ابزارهای مسیر را جمع کرده و به دو نفر دیگر می پیوندد. این روش یک اشکال دارد و آنهم این است که کارگاه شلوغ و سنگین (به دلیل اینکه هر سه نفر روی یک کارگاه قرار می گیرند) خواهد بود.

به طور کلی روش صعود کرده دو نفره از سه نفره سریع تر است اما این روش هم می تواند مزیت های خاص به خود را داشته باشد. این مورد به خصوص در صعودهای چند طوله و آلپی و اکسپدیشن ها می تواند مفید واقع شود.

به طور مثال در طول صعود همیشه یک نفر وجود دارد که می تواند وقت خود را به درست کردن آب یا حمل تجهیزات بیشتر اختصاص دهد. همچنین یکی از بزرگترین مزیت ها یک تیم سه نفره این است که شما به اندازه دو نفر تجهیزات فنی نیاز دارید اما سه نفر هستید پس بهتر می توان بار را بین نفرات تقسیم کرد و در نتیجه وزن بار هر نفر که باید حمل کند کمتر خواهد شد.

از مزیت های دیگر کرده سه نفره در صعودهای آلپی، قدرت بیشتر در تیم و ارنج کردن راحتتر نفرات است. به طور مثال یک نفر توان بهتری در صعودهای ترکیبی دارد و نفر دیگر در قسمت های صعود مصنوعی توانمند تر است. نفر سوم هم ممکن است در عبور از قسمت های برفی و حمل بار بهتر باشد. باز کردن مسیر در برف هم به طور بالقوه برای کرده سه نفری راحتتر خواهد بود.

از دیگر مزیت های صعوده کرده ای سه نفره می توان به فشار کمتر روانی به نفرات تیم اشاره کرد. بودن یک مغز اضافی در تیم سطح منطق و دید تیم را می تواند به شکل بالقوه گسترش دهد.

صعود هم زمان

صعود همزمان هم در کرده های دونفره و هم در کرده های ۳ نفره امکان پذیر است. در صعود همزمان باید احتمال سقوط نفرات از نظر تئوری صفر باشد و طناب به عنوان پشتیبان استفاده می شود. برای درک بهتر کرده ای را در نظر بگیرید که درجه صعود افراد ۵.۱۰ است. این کرده احتمالا می تواند در مسیر با درجه ۵.۸ صعود همزمان داشته باشد. صعود کرده ۳ نفره در عبور از یخچالها نیز به شکل همزمان از روش های رایج به شمار می رود. برای اطلاعات بیشتر مقاله زیر را مطالعه کنید.

انتخاب نوع طناب

تک طناب

ساده ترین و رایج ترین روش صعود کرده ای استفاده از تک طناب است. همانطور که از نام این روش پیداست شما با یک طناب صعود می کنید. این سیستمی است که برای صعودهای تک طوله، اسپرت و برخی از صعودهای آلپی مانند گذر از یخچال کاربرد دارد. مزیت صعود با تک طناب سادگی آن است. اما در سوی دیگر معایبی هم دارد. در صورت استفاده از تک طناب شما تنها به اندازه طول نصف طناب می توانید فرود بروید (مگر اینکه طناب اضافی به همراه برده باشید.) همچنین شکست طناب در صعود مسیرهایی که کنج ها و پیچیدگی زیادی دارند بیشتر خواهد بود. از طرف دیگر طول سقوط احتمالی شما هم بیشتر است. تک طناب ها عموما قطورتر و سنگین تر هستند.

نیم طناب

صعود با نیم طناب در یخنوردی، سنگنوردی ترد و دیواره نوردی کاربرد دارد. در این سیستم شما به دو طناب متصل می شوید و با هر دو صعود می کنید.این نوع طناب ها عموما از تک طناب نازکتر هستند در نتیجه کشسانی بیشتری داشته و جذب نیروی بیشتری دارند. همچنین در هنگام سقوط به خصوص در زمان انداختن کوییک دراو طول سقوط شما ممکن است کمتر شود(در صورتی که از طناب ها به صورت یکی در میان استفاده کنید.)

مزیت دیگر نیم طناب، امکان فرود طولانی تر با وجود دو طناب در سیستم است. این سیستم به طور کلی دارای ایمنی بیشتری می باشد.

طناب دوقلو

تفاوت طناب دو قلو به نیم طناب در این است که شما باید هر دو رشته طناب را به میانی های مسیر بیاندازید. در این روش هم امکان فرود طولانی وجود دارد. اما شکست طناب در مسیرهای پیچیده همچنان زیاد خواهد بود. طنابهای دوقلو از نیم طناب نازکتر هستند.

پس بهترین سیستم چیست؟ خوب، این بستگی دارد. هر صعودی چالش های مختلفی را به همراه دارد و تصمیم گیری در مورد اینکه از کدام طناب بالا برود تا بیشترین ایمنی، سرعت، تطبیق پذیری و کارایی را به شما بدهد، بر عهده خود فرد است که تصمیم می گیرد.