برجستگی این قله 1633 متر است، اگرچه یک طرف آن 7000 متر به صورت عمودی بر روی رودخانه مارسیانگدی بالا می رود. این کوه، قله ای بزرگ و شیب دار است که اسم آن نیز این موضوع را گواهی می دهد. هیمالچولی در لغت به معنای “قله ای از برف تیز” می باشد. این کوه صعودهای اندکی به خود دیده است.

با وجود این، تاریخچه صعود هیمالچولی به دلیل دشواری مسیرهای آن برجسته است.

بیل تیلمن و جیمی رابرتز در سال 1950 کوه را از جنوب غربی بررسی کردند و سایر کوهنوردان در طول دهه 1950 منطقه را مورد اکتشاف قرار دادند.

اولین تلاش

اولین تلاش بر روی هیمالچولی توسط دو کوهنورد جوان بریتانیایی در سال 1953 انجام شد. هربرت مدوک و هری هیلتون در اوایل ماه مه 1953 از هند به کاتماندو رسیدند. هدف اصلی آنها نزدیک شدن به هیمالچولی از طریق بوری گانداکی و چولینگ خولا بود. سپس یک مسیر احتمالی به قله را جستجو می کردند و در صورت امکان از آن صعود می کردند. 

پس از تلاش، آنها قصد داشتند به پایین چولینگ خولا و بوری گانداکی برگردند، سپس به سمت شرق به دریاچه مقدس در گوساینکوند، قبل از رسیدن به کاتماندو از طریق رودخانه تریسولی، سفر کنند.

با این حال، برنامه های آنها بلافاصله به مشکل خورد. هیلتون قبل از ترک کاتماندو مریض شد، بنابراین با دو باربر ماند. مدوک و سه باربر دیگر اکسپدیشن را آغاز کردند و هیلتون قصد داشت بعداً به آنها بپیوندد.

نهایتا تا 5800 متری

در 3 ژوئن، مدوک و باربران به چولینگ خولا رسیدند. از آنجا خط الراس شرقی هیمالچولی را هدف قرار دادند. مدوک و پورتر گارومف قبل از اینکه مجبور به عقب نشینی شوند به دلیل کمبود نیروی انسانی و تجهیزات کوهنوردی، به ارتفاع 5791 متری صعود کردند (این ارتفاع بالاتر از رقم ذکر شده در پایگاه داده هیمالیا است، اما طبق گزارش هیلتون درست است).

اندکی بعد، بادهای موسمی از راه رسید و رودخانه ها طغیان کردند. آنها با کمبود پول و منابع، بقیه برنامه های خود را لغو کردند و تصمیم گرفتند از طریق رودخانه تریسولی برگردند.

بین 19 و 20 ژوئن، مدوک و سه باربر از یک گذرگاه 3456 متری عبور کردند و در جایی قبل از خادینگ اردو زدند. این آخرین اطلاعات ثبت شده در مورد مدوک است. آنچه بعدا اتفاق افتاد همچنان یک راز باقی مانده است.

به گفته باربران، و برخلاف توصیه آنها، مدوک می خواست از طریق یک رودخانه وحشی شنا کند. مدوک متعاقبا ناپدید شد. طبق این نسخه، باربرها به مدت یک هفته به دنبال مدوک گشتند اما نتوانستند او را پیدا کنند و به کاتماندو بازگشتند.

نظریه هیلتون

به گفته هیلتون، مدوک ممکن است پس از برخورد با اردوگاه چریک های آموزش دیده توسط سیا کشته شده باشد.[هیلتون] ادعا کرد که اسناد مربوط به ناپدید شدن مدوک مفقود شده است.

به گفته هیلتون، مدوک ممکن است با برخی از افراد قبیله و تبتی از منطقه مرزی که توسط آمریکایی ها آموزش می دیدند برخورد کرده باشد.

تلاش بی فرجام 1955

در بهار سال 1955، یک تیم بریتانیایی از کنیا تلاش کرد از سمت جنوب غربی هیمالچولی را صعود کند. تیم شش نفره، تحت رهبری مشترک جی.دبلیو هاوارد و آرتور فیرمین را آنگ نیما شرپا و سه باربر دیگر همراهی می کردند.

در 5 می، این تیم در 4875 متری به کمپ اصلی رسید. اما آنها از نظر آب و هوا خوش شانس نبودند و با باربرها نیز مشکل داشتند. در نتیجه، آنها فقط توانستند یک صعود شناسایی مختصر تا ارتفاع 6100 متری داشته باشند. در طی این صعود، فیرمین به شکاف افتاد و استخوان رانش شکست. فیرمین قبل از رسیدن به بیمارستان در پوخارا جان باخت.

تلاش ژاپنی ها

سه سال بعد، در پاییز 1958، یک تیم ژاپنی از جبهه شمال شرقی به نزدیک شد. این تیم متشکل از ایچیرو کانساکا، شوجیرو ایشیزاکا، گیالتسن نوربو، لاکپا تنزینگ شرپا و پاسانگ تمبا شرپا بود. آنها قبل از بازگشت به یک شیب تند در ارتفاع 6250 متری رسیدند.

وقتی کوهنوردان ژاپنی به ایده ای دست پیدا می کنند، بسیار پیگیر خواهند بود. جونجیرو موراکی، کوهنورد ژاپنی در مجله آمریکایی آلپاین نوشت: «هر کوهنورد ژاپنی که به هیمالایای نپال رفته است، قله شیب دار و برجسته [هیمالچولی] را می شناسد و آنرا تحسین می کند.

باشگاه آلپاین ژاپن با الهام از موفقیت یک تیم ژاپنی در ماناسلو در سال 1956 (اولین صعود قله و صعود به قله واقعی)، یک تیم هشت نفره را در بهار 1959 به هیمالچولی فرستاد.

تیم می خواست تحت رهبری جونجیرو موراکی، خط الراس شمال شرقی را امتحان کند.

تیم موراکی شروع به صعود کرد اما سپس متوجه شد که لازم است از شانه رامی پیک یک دیواره یخی 300 متری را فرود برود تا به بالای حوزه برفی یخچال چولینگ خولا برسد و از آنجا بتواند به هرم قله هیمالچولی دست یابد.

موراکی می‌گوید: «هنگامی که می‌خواستیم مسیر پایین این دیواره یخی را باز کنیم، متوجه شدیم که نیما تنزینگ شرپا خسته به نظر می‌رسد، بنابراین او را به همراه یکی از اعضای تیم و یک شرپا برای استراحت به کمپ 2 (در ارتفاع 5790 متری) فرستادیم.

اما در هنگام فرود اضطراری حال نیما تنزینگ بدتر شد. او در کمپ 2 بر اثر هموپتیزی در غروب 4 مه علیرغم دسترسی به کپسول اکسیژن درگذشت. روز بعد، کوهنوردان او را در شکافی نزدیک کمپ 2 دفن کردند.

تیم با وجود این حادثه به کار خود ادامه می دهد. آنان در مسیر صعود با آب و هوای بد، طوفان برف و یک دیواره یخی شیب دار 60 درجه و 1000 متری مبارزه کردند. اما نهایتا تمام شدن سوخت و فرسودگی باعث عقب نشینی آنان از ارتفاع 7400 متری گردید.

اولین صعود

یک تیم ژاپنی در سال 1959 در یک سفر اکتشافی به دائولاگیری 2، هیمالچولی را از سمت غرب بررسی کردند. آنها توانستند مسیری قابل صعود شناسایی کنند.

در بهار سال 1960، تیم اعزامی هیمالیا دانشگاه کیو، بر اساس این اطلاعات جدید، سمت جنوب غربی را برای تلاش خود انتخاب کردند.

در 19 آوریل، تیم جیرو یامادا، کمپ اصلی را در ارتفاع 4200 متری، بر روی برجستگی بزرگی که از یک خط الراس داسی ایجاد شده بود، برقرار کرد.

در 1 می، آنها کمپ 2 را در ارتفاع 5760 متری ایجاد کردند. دو روز بعد، در حالی که تیم بین کمپ 1 و کمپ 2 تقسیم شده بود، بهمنی از یخچال فوقانی به کمپ 1 برخورد کرد. پورتر کازی درگذشت و در شکافی بالای کمپ به دفن گردید. یک باربر دیگربه نام پاسنگ سونوم، باید روی یک برانکارد بداهه ساخته شده از یک نردبان به کمپ اصلی منتقل می شد. او به بیمارستانی در پوخارا فرستادند.

این تیم به صعود خود ادامه داد و در 23 می، کمپ 6 را در ارتفاع 7300 متری بر روی ستون برفی گسترده بین قله اصلی و قله غربی برقرار کرد.

کوهنوردان دچار سردردهای ارتفاع شدند و از سیلندرهای اکسیژن با دبی 1 لیتر خود در دقیقه استفاده کردند. هیساشی تانابه و ماساهیرو هارادا جریان اکسیژن خود را به 2 لیتر در دقیقه افزایش دادند و متعاقباً به مدت 6 ساعت بدون توقف صعود کردند. آنها به دیواره صخره ای در زیر قله رسیدند.

بعد از این دیواره صخره ای نسبتاً آسان، یک دیواره یخی بسیار شیب دار به آنها خوشامد گفت. این دو نفر با تراورس به سمت چپ حرکت کردند. پس از دو ساعت سخت دیگر، در نهایت به خط الراس بلند و افقی برفی رسیدند که قله هیمالچولی را تشکیل می دهد.

آنان توانستند در ساعت 13:10 دقیقه 24 می به قله هیمالچولی صعود کنند. در آنجا پرچم‌های نپال، ژاپن و دانشگاه کیو را در باد شدید نصب کردند. یک دوربین فیلمبرداری این لحظه را ضبط کرد. روز بعد، هیدکی میاشیتا و کیمیماسا ناکازاوا نیز با کپسول اکسیژن به قله دست یافتند.

سایر صعودهای شاخص

پس از اولین صعود در سال 1960، 17 کوهنورد دیگر تا سال 1986 به قله اصلی هیمالچولی صعود کردند. خط الراس جنوب غربی (1984); خط الراس جنوب شرقی – جبهه جنوب شرقی (1985); دوباره خط الراس جنوب غربی (گروه دیگر در سال 1985)؛ و خط الراس جنوبی-جنوب غربی (1986).

چندین تلاش از سمت شمال شرقی کوه شکست خورد. در این دوره، به ازای هر صعود موفقیت آمیز هیمالچولی، حداقل دو صعود ناموفق وجود داشته است.

در سال 1978 سه کوهنورد ژاپنی توانستند بدون اکسیژن کمکی به قله هیمالچولی شرقی دست یابند.

از شمال شرقی

در بهار سال 2007، یک تیم اوکراینی به رهبری مستیسلاو گوربنکو قله اصلی هیمالچولی را از طریق مسیر خط الراس شمال شرقی-شمال غربی هدف قرار داد. آنها مسیر 21 کیلومتری را بدون اکسیژن صعود کردند و شش کوهنورد در 19 ماه مه توانستند به قله برسند. این اولین صعود به هیمالچولی از شمال شرقی بود.

بر اساس پایگاه داده هیمالیا، هیمالچولی شرق در مجموع 27 صعود دارد که 18 مورد آن بدون استفاده از اکسیژن است. این قله آخرین بار در می 2007 صعود شد. از آن زمان تاکنون هیچ تلاشی در هیمال چولی صورت نگرفته است.

هیمالچولی غرب

تنها پنج سفر به ارتفاع 7540 متری هیمالچولی غربی انجام شده است که همه آنها بین سالهای 1978 تا 1990 بوده است. کوهنوردان ژاپنی یوشیو اوگاتا و کازوهیرو سوگنو اولین صعود را در 7 می 1978 از طریق خط الراس جنوب غربی به قله صعود کردند.

در مجموع هفت نفر به هیمالچولی غرب صعود کرده اند که همگی بدون کپسول اکسیژن بودند. آخرین صعود آن 33 سال پیش بود.

هیمالچولی شمالی

پایین ترین قله فرعی کوه، 7371 متری هیمالچولی شمالی، مشابه قله فرعی غربی است، تنها با هفت صعود و همه آنها در یک سال. اولین صعود آن از طریق جبهه شمالی در 27 اکتبر 1985 توسط پنج عضو یک تیم کره جنوبی-نپالی انجام شد.

پنج روز بعد، در 1 نوامبر، دو کوهنورد لهستانی از طریق خط الراس جنوب غربی به قله رسیدند.

تلاش دیگری در پاییز 1986 توسط یک تیم آلمانی-ایتالیایی از طریق خط الراس جنوب غربی انجام شد، اما آنها مجبور شدند در 15 اکتبر در ارتفاع 6500 متری تسلیم شوند. سه نفر از تیم چهار نفره ناپدید شدند. احتمالا یک بهمن آنها را با خود برد.

این سه کوهنورد به نام های ولفگانگ واینزیرل، گوئنتر آیزندل و پیتر واوئر هنگام ناپدید شدن هیچ بی سیمی به همراه نداشتند. نفر چهارم تیم، زیگفرید رایتر، بیمار بود و آن روز صعود نکرد. از آن زمان تاکنون تلاشی برای رسیدن به قله صورت نگرفته است.