پایان زندگی بابک؛ پایان زندگی قلعه!

بابک و گروهش که به سرخ جامگان معروف بودند، محل اصلی فعالیت‌هایشان همین قلعه بود. آن‌ها بیش از ۲۰ سال به مخالفت و مبارزه با خلفای عباسی مشغول بودند و توانستند بر قسمت بزرگی از آذربایجان مسلط شوند. بابک سرانجام در جنگی که با سردار افشین داشت، در سال ۲۱۶ شکست خورد و در نهایت دستگیر شد. او سال‌ها با خلفای عباسی جنگید و آن‌ها هیچگاه نتوانستند بر وی پیروز شوند. به همین دلیل افشین گویا برای خلفای عباسی کار می‏‌کرد و با وجود ایرانی بودن، با کلک و نیرنگ بابک را دستگیر و بعد از قطع کردن دست و پایش وی را اعدام می‎‌کند.

در افسانه‌ها اینطور گفته می‌شود که این سردار ایرانی پس از قطع دست راستش، با دست دیگر خون دست قطع‌شده‌اش را بر چهره خود می‌مالد. وقتی علت این کار را جویا می‌شوند، او پاسخ می‌دهد که با این خون، صورت خود را سرخ کردم تا تصور نکنی که زردی رنگ صورتم به‌خاطر ترس از مرگ است. بعد از مرگ بابک، آوازه رشادت‌های خودش و یارانش فقط به آذربایجان محدود نشد و ماجرای قیام خرمدینان به‌شکل افسانه‌های جذابی از هند تا قلمرو رومیان و… گسترش یافت.

زمانی که بابک در بند اسارت بود و به سمت معتصم عباسی برده می‏شد؛ طبق گفته تاریخ شناسان؛ سپاه خلفای عباسی به قلعه حمله می‏‌کند و آن را به آتش می‌کشند. اینگونه بعد از بابک، رونق و آبادی از قلعه رخت بر بست.

امروزه هر سال در تاریخ ۱۵ تیر، دوستداران فرهنگ و تاریخ اصیل ایران در قلعه گرد هم جمع می‌شوند تا یاد و خاطره بابک خرمدین را زنده نگاه دارند. هرچند که معتقدند تاریخ دقیقی از تولد و مرگ وی وجود ندارد؛ اما طبق داستان‌ها این روز، سالروز تولد بابک است. این رسم از سال ۱۳۷۹ رواج پیدا کرد و تا قبل از شیوع بیماری کووید ۱۹ ادامه داشت.