سه استراتژی دیواره نوردی
سبک محاصره ای
دهها و صدها متر طناب برای ثابت کشی مورد نیاز خواهد بود. روزها و هفته ها نیز زمان لازم است. در اولین صعود مسیر دماغه ال کاپتان، وارن هاردینگ و تیم وی بخشهایی از دیواره را صعود کرده و سپس به کمپ عقب نشینی کردند. آنها مجددا بازگشته و طناب بیشتری را ثابت کشی می کردند. آنها در طول 38 روز دیواره نوردی که در مدت زمان یک و نیم سال انجام شده بود، دو سوم مسیر 900 متری را ثابت کشی کرده بودند. در اواخر نوامبر 195، این تیم 550 متر مسیر را روی طنابهای ثابت با استفاده از پروسیک صعود کرده و سیصد متر باقیم انده را در طول نه روز به پایان رساندند.
سبک استفاده از مقادیر زیاد طنابهای ثابت و صعود آهسته از دیواره را محاصره ای می گویند. این سبک بیشتر در هیمالیا رایج است و در مناطقی که دیواره ها در دسترس باشند کمتر به کار گرفته میشود، مگر اینکه صعود دشواری پیش رو باشد. تامی کالدول و کوین جورگسون با استفاده از این روش در دیواره طلوع (داون وال) قسمتهای زیادی از مسیر را ثابت کشی کرده بودند. این کار به حمل و نقل تجهیزات و فیلم برداری آنها کمک می کرد. از طرف دیگر تیم می توانست تمرکز بیشتری روی سختی های مسیر داشته باشد. در زمان صعود داون وال تقریبا 1500 متر طناب ثابت روی مسیر آویزان بود.
این استراتژی دیواره نوردی مناسب برای کسانی است که از روی مسیر بودن لذت می برند. از نگاه بسیاری از متخصصان دنیای عمودی کیفیت صعود کاهش پیدا می کند. از طرف دیگر قرار دادن طناب ثابت در مسیرها برای مدت طولانی نیز می تواند خطر جدی ایجاد کند. در معرض عناصر محیطی، طنابها به سرعت آسیب می بینند. بنابراین باید با دقت از آنها استفاده کرد. گره ها باید همواره چک شوند و سایش های لبه ای را زیر نظر داشته باشید.
موافقان
- احتمال موفقیت زیاد چون تیم منتظر یک پنجره هوایی خوب می ماند و به آرامی پیشرفت می کند.
- این سبک در صعودهای دشوار رایج است، چرا که به صعودکننده اجازه میدهد روی سختی های مسیر تمرکز داشته باشد.
- در هر روز کار کمتری انجام میشود.
- داشتن ارتباط با زمین امکان عقب نشینی سریع در صورت آسیب دیدگی یا تغییر شرایط آب و هوا را در دسترس قرار می دهد.
مخالفان
- وجود طناب ثابت در مسیرهای پرصعود، باعث ایجاد روند صعود مصنوعی میشود. صعود در کنار طناب ثابت می تواند گاها بسیار سخت شود. (طناب ثابت لزوما در مسیر اصلی قرار نخواهد گرفت و گاها چند متر از آن فاصله خواهد داشت.
- طنابهای ثابت به شدت در معرض آسیب دیدگی و خوردگی هستند.
- سنگنوردان نیاز به مقادیر زیاد طناب دارند.
- مقدار کلی کار در طول صعود به طور قابل توجهی بیشتر است. اما در طول زمان پخش می شود.
- یافتن همنوردان سازگار با این استراتژی دیواره نوردی و صعود آسان نیست.
کپسوله
در سپتامبر 1964، ال کاپتان دومین صعود خود را توسط چاک پرات، تام فراست و رویال رابینز نظاره کرد. آنها سعی کردند تا حد امکان از طناب کشی زیاد روی دیواره اجتناب کنند. این تیم قسمتی از مسیر را ثابت کشی کرده و قسمت دیگر را مسقیما صعود کرد. تمام تلاش آنها 6 روز طول کشید. بسیاری از کوهنوردان از این روش برای مسیرهای دیواره ای استفاده می کنند.
موافقان
- این استراتژی دیواره نوردی به صعودکننده ها امکان میدهد تا بارهای خود را به دیواره برسانند. آنها می توانند قبل از صعود قسمت آخر همه چیز را آماده کنند.
- روزهای اول فقط مقدار متوسطی از کار روزانه وجود دارد که به کوهنوردان اجازه می دهد به شرایط عادت کنند.
- قبل از تلاش نهایی می توان منتظر یک پنجره هوایی مناسب بود.
- در اینجا به طناب کمتری نیاز خواهد بود.
مخالفان
- عملیات امداد در این حالت دشوارتر است.
- برای عقب نشینی در بسیاری از قسمت ها باید فرود رفت.
- دیواره نوردان در مسیرهای پرطرفدار از لاینهای ایجاد شده توسط دیگران استفاده می کنند که این امر می تواند منجر به ترافیک شود.
سبک آلپی
استاندارد طلایی دیواره نوردی، سبک آلپی به معنای ترک کردن زمین و صعود مسیر بدون ثابت کشی است. با اینکه امروزه انواع نقشه ها و عکس ها و گزارشها باعث کاهش ناشناخته بودن مسیرها شده است، اما هنوز هم صعود سبکبار می تواند تجربه ای دلهره آور باشد. این کار به صعودکننده را مجبور به یادگیری روشها و افزایش اعتماد به نفس میکند. مزیت این روش این است که به زمان کتری نیاز دارد و بودن روی دیواره برای مدت زمان کمتر هم ایمن تر است، چرا که احتمال کمتری برای مواجهه با آب و هوای خراب و سایر عوامل محیطی وجود دارد.
موافقان
- ماجراجویی بالا، کیفیت صعود، هیجان بیشتر.
- کار بسیار کمتری انجام میشود. سرعت صعودها بسیار بیشتر است.
- نیاز به ابزار و طناب بسیار کمتر.
- آسیب کمتر به کوهستان.
مخالفان
- افزایش میزان خطر.
- کاهش امکان امداد.
- انتخاب مسیر در سطح پایینتر از توانمندی فرد.
- یافتن هم طناب توانمند آسان نیست.
