وویتک کورتیکا کوهنورد افسانه ای لهستانی که صعودهای دشوار و حماسی بر روی قلل معروف هشت هزار متری دنیا انجام داده و با بزرگانی چون جرزی کوکوچکا همطناب بوده پس از صعود برج بی نام ترانگو می گوید: «صعود برج بی نام ترانگو حداقل برای خود من به مراتب دشوارتر از صعود یک قله ۸۰۰۰ متری بود. ما دو نفر ۱۲۰ کیلوگرم غذا و تجهیزات را به کمپهای بالاتر حمل کردیم و هر کدام حدود ۳۰۰۰ متر بر روی طناب ثابت یومار زدیم. همواره نگران آسیب دیدن طناب هایمان در اثر درگیری با لبه های تیز سنگ های گرانیت مسیر بودیم. گاهی اوقات تنها با نوک انگشتانمان از یک سقوط ناگهانی نجات می یافتیم.»
ساختار مجموعه ترانگو
برجهای ترانگو، بخشی از گروه ترانگو، زنجیره‌ای از قله‌های گرانیتی را در جبهه شمالی یخچال بالتورو در مقابل اردوکاس در بالتورو موزتاق در قراقوروم تشکیل می‌دهند. ترانگوها از چندین قله تشکیل شده است که برخی از آنها دارای دیواره هایی تقریبا عمودی هستند. برج های ترانگو از شرق با یخچال دانج و از غرب با یخچال ترانگو احاطه شده اند.
بلندترین نقطه این مجموعه با ارتفاع ۶۲۸۷ متر از سطح دریا ، «برج بزرگ ترانگونام» دارد و اولین بار در ۲۱ ژوئیه ۱۹۷۷ توسط دیواره نوردآمریکایی ها به نام گالن راول، جان راسکلی، کیم اشمیتز و دنیس هنک از طریق جبهه جنوبی انجام شد.
در جنوب قله اصلی دو قله فرعی کوچکتر، منبر ترانگو و قلعه ترانگو قرار دارند.
زیباترین برج ترانگو برج بینام با ارتفاع ۶۲۵۱ متر است که به برج ترانگو نیز معروف است که در شمال غربی برج بزرگ ترانگو قرار دارد. در ۸ ژوئیه ۱۹۷۶، مو آنتواین و مارتین بویسن بریتانیایی اولین صعود را از طریق جبهه جنوب غربی انجام دادند. جو براون و مالکوم هاولز روز بعد دنبال شدند.
در شمال برج ترانگو، راهب ترانگو قرار دارد. و قدری بیشتربسمت شمال کوه دیگری با نام (ترانگو ری) « Trango Ri » با ارتفاع ۶۳۶۳ قرار دارند که معمولاً در کوه گروه ترانگو به حساب نمی‌آیند.
در جنوب شرقی این قله، ترانگو ۲ با ۶۳۲۷ متر ارتفاع قرار دارد.
برج های این منطقه به دلیل صعب العبور بودن و سخت بودن صعودها نام های محلی دارند و تنها سه برج که توسط صخره نوردان و دیواره نوردان فتح شده اند نام بین المللی دارند و بقیه برج ها هنوز نام محلی خود را حفظ کرده اند.
همه برج های ترانگو در یک خط ، از شمال غربی تا جنوب شرقی، بین یخچال ترانگو در غرب و یخچال دونگ در شرق قرار گرفته اند. خود ترانگوی بزرگ یک مجموعه با چهار قله می باشد. این یک مجموعه متشکل از رخ های سنگی ، یخ ، دیواره های عمودی و در انتهای آن یک مسیر برفی می باشد.
- قله اصلی به ارتفاع ۶۲۸۶ متر.
- جنوب یا جنوب غربی ۶۲۵۰ متر.
- شرقی ۶۲۳۱ متر.
- غربی ۶۲۲۳ متر.
برج بینام
درست در سمت شمال غربی ترانگوی بزرگ، برج ترانگو ( ۶۲۳۹ متر ) قرار دارد که به برج بینام معروف است. این یک برج مناره ای شکل به ارتفاع ۱۰۰۰ متر می باشد. شمال برج ترانگو یک مناره ی سنگی کوچکتر به نام ترانگو مانک قرار دارد. در شمال این مجموعه مسیر کمتر سنگی می باشد و حالت گرانیت یک پارچه خود را از دست می دهد. این قسمت به طور معمول جز گروه ترانگو شناخته نمی شود.
ترانگوی ۲ – ۶۲۳۷ متر- در سمت شمال غربی مانک ، و بلندترین قله خط الراس ، ترانگو ری – ۶۳۶۳ متر – در شمال غربی ترانگوی ۲ قرار دارد.
در سمت جنوب شرقی ترانگوی بزرگ(در واقع قسمتی از مسیر جنوب شرقی) ترانگو پالپیت -۶۰۵۰ متر – می باشد، که چالشهای صعود آن برابر با چالشهای صعود ترانگوی بزرگ است.
در سمت جنوب نیز ترانگو کستل – ۵۷۵۳ متر- آخرین قله بلند قبل از یخچال بالترو می باشد.
تاریخچه صعودهای ترانگو
در مجموع و تاکنون ، صعود برجهای ترانگو برخی از دشوار ترین صعود های دنیا را رقم زده است. از دلایل آن بیشک ارتفاع قرارگیری برجها از سطح دریا و شیب دیواره و چالشهای صعود آنها و عدم دسترسی سریع به امداد می باشد.
ترانگوی بزرگ
ترانگوی بزرگ برای اولین بار در سال ۱۹۷۷ توسط گالن رول ، جان روسکلی ، کیم اشمیتز و دنیس هنک به طریق یک مسیر از سمت غربی صعود شد.
یک مسیر طولانی آلپی دیگر در ترانگوی بزرگ ، در رخ شمال غربی قرار دارد. که در سال ۱۹۸۴ توسط اندی سلترز و اسکات وولومز صعود گردید. این مسیر ترکیبی از یخنوردی و سنگنوردی با درجه صعود بالا و جدی می باشد.
دیواره بلند : رخ شرقی ترانگوی بزرگ توسط هانس کریستین دوسث و فین داهلی از نروژ در ۱۹۸۴ صعود گردید که هر دو در فرود فوت کردند.
اولین صعود و فرود موفق رخ شرقی توسط خاویر بونگارد سوئیسی و جان مدندورف کوهنوردی از آمریکای شمالی و از طریق مسیری به نام سفر بزرگ انجام گرفت. این مسیر در موازات مسیر نروژی ها قرار دارد طول این مسیر ۱۳۴۰ متر می باشد. این دو مسیر از نظر برخی از محققین کوهنوردی به عنوان سخت ترین صعود دیواره نوردی جهان شناخته میشود.
برج بی نام ترانگو
برج بی نام برای اولین بار در سال ۱۹۷۶ توسط جو براون ، مو آنتواین ، مارتین بویسن و مالکولم هاولز صعود شد. تا کنون حداقل هشت مسیر شناخته شده تا قله گشایش شده است.
بعد از چند تلاش ناموفق دومین و سومین صعود موفق در سال ۱۹۸۷ انجام شد. که با گشایش دو مسیر انجام گردید. مسیر اسلونی ها ، که بیشتر به نام مسیر یوگوسلاو خوانده می شود، یک شکاف تمیز و یک دست در رخ جنوب، جنوب شرقی که توسط اسلاوکو کانکار، فرانز کنز، بوزان شروت صعود شد. مسیر دیهدرال یک مسیر فنی در ستون غربی به وسیله تیم سوییسی فرانسوی ، متشکل از میشل فاکت ، پاتریک دلیل ، میشل پیولا، و اشتفان شافتر صعود شد.
یک مسیر معروف دیگر در این دیواره مسیر اترنال فلیم یا شعله ابدی می باشد. (این نام از روی آهنگ بنگلز به نام شعله ابدی برداشت شده است.) در سال ۱۹۸۸ توسط کورت آلبرت ، ولفگانگ گولیچ ، میلن سیکورا ، کریستوف اشتیگلر بازگشایی شد. این مسیر در سمت رخ جنوب شرقی قرار گرفته است و برای اولین بار هم تقریبا به طور کامل طبیعی صعود شد.
این مسیر بعدها توسط برادران هوبر به طور کامل طبیعی صعود گردید.
اولین صعود یک بانو در سال ۱۹۹۹ با صعود طبیعی مسیر یوگسلاو توسط کاترین دستیول به همراه جف لووه و دیوید بریشرز انجام شد.
برخی از صعودهای جدید
بیشتر صعودهای جدید بر روی مسیر های بلندتر در سمت غرب و جنوب تمرکز داشته اند.
در سال ۲۰۰۴ جاش وارتون و کلی کوردس یک مسیر بسیار طولانی – ۲۲۵۶ متر – را در مسیر جنوب غربی یا مسیر عظیم به سمت قله جنوب غربی باز کردند. این صعود تنها در ۵ روز انجام گرفت.
در سال ۲۰۰۵ یک مسیر دیگر توسط کوهنوردان اسلواکی بسبک آلپی باز شد که آنها نام آنرا ” السلام علیکم” گذاشتند.
در سال ۲۰۰۳ مسیرصعود ترکیبی از سنگ ، مصنوعی ، طبیعی ، میکس ، یخ به طول ۱۶۰۰ متر توسط ساموئل جانسون و همنوردانش بروی ترانگوی ۲ بازگشایی شد.
در سال ۲۰۰۹ فرانز هینتربراندنر ، ماریو والدر ، آلکساندر و توماس هوبر مسیر شعله ابدی را به صورت طبیعی صعود کردند.
صعود ایرانیان
در سال ۱۳۹۱ یک تیم سه نفره صعود و با پشتیبانی ۱۰ همنورد دیگرخود، موفق شدند بر بلندای برج بینام ترانگو با یاد پیشکسوتان و بزرگان کوهنوردی ایران بایستند.
این تیم متشکل بود از: حسن گرامی ، حسین بلند اختر، حمید بذرافکن ، سید ساعد نجفی ، عباس محمدی ، مهدی فرهادی ، سعید محمودی ، حمید امیری ، حمیدرضا شفقی، علی کریمی ، مجتبی ثقفی ، پژمان زعفری ، فرشاد میجوجی و شهرام عباس ن‍ژاد
